Iris is vierdejaars student Verpleegkunde en zocht naast haar studie een baan waarin ze haar passie voor de zorg kwijt kon. Die vond ze op een woongroep van Triade Vitree. Een plek met een zeer diverse groep bewoners met een verstandelijke beperking en soms complexe problematiek. Een omgeving die uitdaagt, maar volgens Iris vooral enorm veel voldoening en leermomenten geeft. Ze vertelt over de puurheid van de cliënten, het belang van een ‘klinische blik' en waarom ze iedere student zou aanraden om deze ervaring aan te gaan.

"Het is het pure, menselijke van de cliënten dat dit werk zo leuk maakt."

Je volgt de studie Verpleegkunde, waarom ben je dit gaan studeren?

"Eigenlijk riep ik sinds kleins af aan al dat ik iets in de zorg wilde doen. Mijn moeder is kraamverzorgster, dus ik ben er echt mee opgegroeid. Ik heb nog even getwijfeld tussen Verloskunde en Verpleegkunde, maar Verpleegkunde is breder. Als verpleegkundige kun je ook op de verloskunde-afdeling werken, maar andersom niet. Die bredere basis trok me uiteindelijk het meest."

Je zocht praktijkervaring, waarom?

"Ik werkte als leidinggevende in een supermarkt, maar was toe aan iets nieuws. Ik zocht een nieuwe uitdaging en wilde vooral iets doen wat echt bij mijn studie en passie aansloot. Het was tijd om de theorie en de praktijkervaring die ik al had opgedaan, in te zetten op een plek waar ik echt van betekenis kon zijn. Zo kwam ik bij deze baan terecht."

Je werkt nu op een woongroep aan de Bachweg van Triade Vitree. Kun je me meenemen in het werk dat je daar doet?

"De groep is ontzettend divers. Het zijn allemaal mensen met een verstandelijke beperking, maar de uiting daarvan verschilt enorm. Het denkniveau is vergelijkbaar met dat van de basisschoolleeftijd, maar verder heeft iedereen zijn eigen zorgvraag. De een is doof, de ander is cognitief erg laag, terwijl een volgende bewoner juist psychisch meer nabijheid nodig heeft. Er is ook iemand bedlegerig door een tumor. Die diversiteit maakt het werk heel dynamisch. Elke seconde ben je aan het schakelen. Als je van de ene naar de andere cliënt gaat, pas je direct je benadering en communicatie aan. Dat houdt je scherp."

Wat maakt het werk zo leuk en wat zijn de uitdagingen die je tegenkomt?

"Het allermooiste vind ik het pure en menselijke contact. De bewoners zijn ontzettend gevoelig voor je energie en non-verbale communicatie. Ze voelen het direct als je een keer wat minder lekker in je vel zit. Die puurheid, gecombineerd met de dankbaarheid die je terugkrijgt, is geweldig. Sommige cliënten zeggen letterlijk: 'Dankjewel voor de zorg van vandaag'. Dan voel je echt de liefde en waardering.

De uitdaging zit soms in gedrag. Er is weleens lichte agressie, maar ik zou het zelf niet zo noemen. Ik zie het meer als ‘een uiting van onmacht, van het niet weten hoe ze zich verstaanbaar moeten maken'. Een cliënt wil bijvoorbeeld iets, maar dat kan op dat moment niet. Uit frustratie kan ze dan gaan schoppen. Het is dan aan ons om dat gedrag te begrijpen en de situatie te de-escaleren. Dat zijn niet de leukste momenten, maar wel heel leerzaam."

Je bent verpleegkundige in opleiding, terwijl veel van je collega's een andere achtergrond hebben. Wat voegt jouw 'verpleegkundige bril' toe op de groep?

"Dat is een heel interessant verschil. Als verpleegkundige leer je om met een ‘klinische blik' te kijken. We hebben bijvoorbeeld een bewoner die medisch gezien veel zorg nodig heeft vanwege een tumor. Ik ben dan niet alleen bezig met de handelingen, maar observeer constant: hoe ziet de huid eruit, zijn er doorligplekken, hoe loopt de blaasspoeling terug? Ik heb meer kennis van de ‘waarom' achter de handelingen. Veel begeleiders doen het omdat het in het zorgplan staat, terwijl wij als verpleegkundigen de onderliggende medische processen proberen te doorgronden. Dat is echt een toegevoegde waarde."

En merk je dat kennis uit je studie van pas komt in dit werk?

"Zeker. Naast die klinische blik en het observeren, voer ik ook verpleegtechnische handelingen uit zoals wondzorg, katheterzorg en het toedienen van injecties. Maar het belangrijkste is misschien nog wel de communicatie. Op de opleiding leer je hoe je met verschillende mensen en op verschillende niveaus communiceert. Op deze groep, waar iedereen anders is, kun je die vaardigheid iedere dag in de praktijk brengen en verder ontwikkelen."

Wat heb je op deze locatie in het bijzonder geleerd?

"Ik heb drie dingen geleerd die er echt uitspringen. Ten eerste is dat het schakelen tussen de verschillende behoeften van de cliënten. Ten tweede is mijn klinische blik enorm ontwikkeld; ik zie sneller of er iets mis is met iemands huid, maar ook met iemands gedrag. Ik kan nu sneller inschatten: ‘hé, het kan zijn dat deze cliënt boos gaat worden, waardoor ik het nog kan voorkomen. En tot slot heb ik geleerd om situaties te de-escaleren. Dat zijn vaardigheden die je de rest van je carrière meeneemt."

Wat zou je studenten die twijfelen om met deze doelgroep te werken willen meegeven?

"Ik zou zeggen: doe het vooral! Zeker op een diverse woning als deze. Je leert hier zó ontzettend veel, juist omdat geen dag hetzelfde is. Je wordt uitgedaagd om verder te kijken dan een zorgplan en echt te begrijpen wat een cliënt nodig heeft. Het is een plek waar je niet alleen je technische vaardigheden, maar ook je menselijke kant en je observatievermogen enorm ontwikkelt. Het is een investering in jezelf als zorgprofessional."