Evy is net klaar met haar bachelor Psychologie en zocht naar een manier om de theorie in de praktijk te brengen. Ze wilde ontdekken of het werk als psycholoog echt bij haar past en of ze het in zich heeft om de hele dag met mensen te werken. Haar zoektocht bracht haar bij de Weerklank van Kentalis in Amsterdam, een locatie voor mensen met een communicatief meervoudige beperking. Een wereld die compleet nieuw voor haar was, maar waar ze in korte tijd ontdekte hoe waardevol en leerzaam dit werk kan zijn.

“Het is gewoon heel erg fijn om te merken dat je moeite echt beloond wordt.”

Je volgt de studie Psychologie, waarom ben je dit gaan studeren?

“Eigenlijk was die keuze best spontaan. Mijn moeder is gedragsanalist, dus misschien ligt het een beetje in de familie, maar ik had vroeger geen duidelijk beeld van wat ik wilde worden. Ik was een beetje een chaotisch persoon en toen een vriendin me wees op de naderende deadline voor de studie-inschrijving, ben ik gaan kijken. Psychologie sprak me aan, ik werd aangenomen en dacht: ik ga het gewoon doen. Het was dus meer een keuze vanuit intuïtie.”

Je zocht praktijkervaring, waarom?

“Tijdens mijn studie begon ik te twijfelen of het beroep van psycholoog, waarbij je de hele dag gesprekken voert, wel echt iets voor mij is. Ik wilde dat in de praktijk testen. Daarnaast is het voor de selectie van de klinische master aan de UvA heel belangrijk om relevante ervaring op je CV te hebben. De concurrentie met andere studenten is groot, dus werkervaring geeft je een voorsprong. Maar de belangrijkste reden was voor mij persoonlijk: ik wilde ontdekken of met mensen werken echt mijn ding is. Ik kan in sociale situaties soms best zenuwachtig zijn, dus ik wilde zien hoe ik me op de werkvloer zou houden en of ik daar last van zou hebben. Het was een manier om uit te testen of dit werkveld echt bij me ligt.”

Je werkt nu bij de Weerklank van Kentalis. Kun je me meenemen in het werk dat je daar doet?

“Zeker! Ik werk zowel op de dagbesteding als op een woongroep voor kinderen, groep E. Deze groep is wat meer geïsoleerd van het grote dagcentrum, omdat de kinderen prikkels nog niet goed aankunnen. Dat maakt het werk heel huiselijk en je hebt echt de tijd om ieder kind individuele aandacht te geven. Communicatie is hier heel anders dan je misschien gewend bent. Het gaat veel minder via spraak en veel meer via lichaamshouding, structuur en gebaren. In het begin was dat wennen, maar je stroomt er eigenlijk heel makkelijk in. Als ik nu op groep E kom, voelt het echt als een soort thuiskomen. Ik weet precies hoe alles werkt en hoe de kinderen zijn.”

Wat maakt het werk zo leuk en wat zijn de uitdagingen die je tegenkomt?

“Het leukste is dat je moeite echt beloond wordt. Soms krijg je een knuffel, of komt een cliënt speciaal naar jou toe met een vraag om te knutselen, omdat je dat al een paar keer samen hebt gedaan. Je ziet ook echt vooruitgang. Er was een meisje dat eerst altijd in elkaar gedoken zat en nu de hele tijd pirouettes maakt. Dat zijn kleine dingen, maar het is geweldig om die ontwikkeling te zien. De grote uitdaging zat voor mij in het begin. Ik kende de doelgroep niet en vroeg me af: is dit wel iets voor mij? Je moet het echt een kans geven en door die beginfase heen. Je ziet bij collega's die er langer werken dat cliënten die bij jou nog schuw zijn, bij hen heel open zijn. Dat geeft vertrouwen om door te zetten.”

En hoe ga je om met uitdagend gedrag, zoals agressie?

“Dat viel me eigenlijk best wel mee. Natuurlijk schrik je soms als gedrag uit het niets lijkt te komen, maar ik heb geleerd dat het niet persoonlijk is. Ik zie het niet als agressie in de zin van een aanval. Het is veel meer een uiting van spanning die oploopt, omdat ze niet weten hoe ze dat anders moeten communiceren. Als je dat begrijpt, vind je het ook niet eng. Meestal zie je de spanning oplopen en kun je proberen het te voorkomen, maar het belangrijkste is het besef dat het gedrag niet tegen jou gericht is.”

Merk je dat kennis uit je studie van pas komt in dit werk?

“In eerste instantie dacht ik van niet. In mijn studie leer je veel over gesprekstechnieken, en die kun je hier niet direct toepassen. Ik was zelfs een beetje teleurgesteld. Maar naarmate ik er langer werk, zie ik dat juist de gedragskant van mijn studie enorm relevant is. Veel cliënten hebben diagnoses zoals autisme, epilepsie of OCD. Je leert de kenmerkende gedragingen herkennen en begrijpen. Daardoor heb je meer begrip en weet je dat je bepaald gedrag niet moet onderbreken. Dus ja, de theoretische kennis helpt absoluut om in de praktijk beter te kunnen handelen.”

Naast de cliënten, wat heeft het werk je over jezelf geleerd?

“Ik leer ontzettend veel over mezelf in een professionele setting. Hoe je je staande houdt, ook als jonge student. Ik heb bijvoorbeeld wel eens oudere zzp'ers moeten inwerken. Dan ben je 20, werkt er net twee maanden en moet je iemand van 40 vertellen wat te doen. Dat vond ik heel interessant. Ik ben van nature niet echt een leider, dus het is heel goed om dat soort dingen te ontwikkelen en te ervaren hoe ik me in zulke situaties voel. Het draagt echt bij aan mijn persoonlijke en professionele groei.”

Wil je nog wat kwijt over deze locatie?

“Ik zou andere studenten willen meegeven: probeer het gewoon. Het is een doelgroep die vaak onderbelicht is, maar het is zo waardevol om er kennis mee te maken. Je merkt aan alles dat jouw aanwezigheid en aandacht een enorm verschil maken. Veel cliënten krijgen nog te weinig aandacht, en je ziet ze opbloeien als ze die wél krijgen. Het doet er dus zeker toe. Als je er eenmaal in zit en de cliënten beter leert kennen, ontdek je hoe ontzettend leuk en lonend dit werk is.”